Եկեղեցին դատապարտում և մերժում է մեղքը, սակայն դարմանում է մեղավորին

«Եվ լրացնում եմ իմ մարմնի մեջ Քրիստոսի նեղությունների պակասը Իր Մարմնի համար, որ է Եկեղեցին» (Կող. 1;24):
«Մի՛ սիրեք աշխարհը, ոչ էլ՝ ինչ որ աշխարհի մեջ կա:
Եթե մեկը սիրում է աշխարհը, Հոր սերը նրա մեջ չէ, քանի որ այն ամենը, ինչ աշխարհի մեջ կա, մարմնի ցանկություն է, աչքերի ցանկություն և ա՛յս կյանքի ամբարտավանություն, որ Հորից չէ, այլ՝ այս աշխարհից» (Ա Հովհ. 2;15-16):
Եկեղեցին տիրոջ Մարմինն է: Աշխարհ ասելով` հասկանում ենք ոչ միայն կենսոլորտը, այլև սխալ գաղափարներն ու չար օրինակները, արարչության հանդեպ սխալ վերաբերմունքը, միջանձնային սխալ հարաբերությունները, կյանքի հանդեպ նյութական մոտեցումը, հոգևոր կուրությունը, հանդերձյալի հանդեպ անտարբեր ու արհամարհական կեցվածքը: «Շնացողնե՛ր, չգիտե՞ք, որ սերը այս աշխարհի հանդեպ՝ թշնամություն է Աստծու դեմ, քանի որ, ով ուզում է աշխարհը սիրել, Աստծուն իրեն թշնամի կանի» (Հակ. 4;4):

Ինչո՞վ է Եկեղեցին տարբերվում աշխարհից, Եկեղեցու օրենքները` աշխարհի օրենքներից: Պետական, աշխարհիկ օրենքները, որ Աստծուց ստացած և Եկեղեցու ժառանգած օրենքների ստվերն են, իրավունքի և պարտականության իրենց որոշակի համակարգով և ուրույն ընկալմամբ, փորձում են կարգուկանոնի մեջ պահել աշխարհը` մարդկային կենսագործունեության տարբեր ոլորտները: Այդ առումով մարդկանց կարող են բավարարել և կարծես բավարարում են անգամ անօրինությունը և անօրինականությունը, ո՛չ թե օրենքների սոսկ բացակայությունը, այլ հակաօրենքը` մեղքի օրինականացումը: Աշխարհի օրենքը մարդուն մղում է մեղքի, խրախուսում է և կամ ստեղծում է հարկադրական, անել միջավայր և պայմաններ: Եկեղեցին մարդուն շնորհում է ազատության կատարյալ օրենքը, մարդը ազատվում է իր մարդկային նկարագիրը եղծող մեղքի հարկադրանքից և հնարավորություն է ստանում ապրելու և կենսագործելու աշխարհի պատրանքներից զերծ, իրական միջավայրում: Երբ աշխարհի օրենքով հանցագործը խոստովանում և ընդունում է իր հանցանքը, նրան միևնույն է դատում են, իսկ Եկեղեցին Աստծո դեմ հանցանք գործած զավակներին, երբ նրանք խոստովանում են, արդարացնում է, շնորհում է թողություն ու քավություն: Աշխարհը դատապարտում է մարդուն, Եկեղեցին ազատում է դատապարտությունից: Աշխարհը դատում է դատվողին, Եկեղեցին դատում է դատողին: Աշխարհը խլում է կյանքը և առաջնորդում է դեպի մահ և կորուստ: Եկեղեցին կյանքի է վերադարձնում և շնորհում է լիուլի կյանք և հավիտենական երանություն: Եկեղեցին դատապարտում և մերժում է մեղքը, սակայն դարմանում է մեղավորին: Եկեղեցին մեղքի ապաստարանը չէ, այլ մեղավորի ապաստարանն է: Եկեղեցին մարդկային հոգու անբիծ, անարատ, անեղծ ու անչար օրրանն է «կենդանի Աստծու եկեղեցին է՝ սյուն և հաստատություն ճշմարտության» (Ա Տիմ.3;15), և նրա սրբության ու ճշմարտության դեմ ելնողներին Տերն Ինքն է դատում ու հատուցում:

Երեցկին Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ